Je weet dat het ooit komt... En toch hoe neem je afscheid van je huisdier?

Tenzij je een landschildpad of een papegaai koopt, is de kans groot dat je je huisdier overleeft. De jaren, de knuffels, de uitstapjes... Je band wordt met de jaren zo intens dat afscheid vaak erg zwaar valt, dat je overmand bent door emoties. Maar dat mag. Rouwen om je huisdier is zeker oké. 

8 weken was zijn Beagle pup toen Bert ermee thuiskwam. Alles was voorzien: een bench (ook voor in de wagen), een groot kussen, allerlei speeltjes, gespecialiseerde voeding. Het was er allemaal. Zelfs 's nachts stond hij op om in de kou zijn pup te laten plassen. Hij had geen kinderen. Z'n hond was een beetje zijn kind. Dat het beestje altijd blij was hem te zien, deed hem zo veel deugd. Vroeg of laat, Lucca, want zo heette zijn Beagle, kwispelde altijd wanneer hij thuiskwam. De jaren vlogen voorbij en ze deden allerlei dingen samen: kanovaren op vakantie, ploeteren in een bergmeer, urenlange wandelingen met een picknick voor beiden in de rugzak. Op Netflix keken ze samen ettelijke series uit. En op zondag lagen ze vaak om het hardst te knorren op de bank terwijl ze naar het veldrijden "keken".

Bert leerde zijn vriendin, nu vrouw, kennen. Het gezin breidde uit en Lucca genoot zichtbaar van de extra aandacht. Ze wist maar al te goed bij wie ze moest zijn voor een extra snoepje. Kwispelstaartend wachtte ze aan de schoolpoort haar mensenbroertje op, waarna die fier als een gieter met Lucca aan de leiband naar huis stapte. Meer dan een volwaardig deel van het gezin was ze. Een hondentaartje voor haar verjaardag, een cadeautje met Kerst...

En ineens werd het dartele dier kalmer. De "leeftijd" Dat zou het wel zijn. Ze was ondertussen 12. Wandelingen werden kleiner, spelen gebeurde minder vaak en eten, daar had ze steeds minder zin in. Een bezoek aan de dierenarts bracht uitsluitsel. Kanker. Het gezin deed nog wat ze konden om het beestje zo lang mogelijk kwaliteitsvol te laten leven, maar op een bepaald moment houdt het op.

De hartverscheurende beslissing kwam er om het ongeneeslijk zieke dier waardig te laten inslapen. In de armen van haar baasje, neus tegen neus, is ze na bijna 13 jaar voorgoed ingeslapen. En het baasje was er 2 jaar lang van aangedaan. Met het gezin kozen ze ervoor om hun huisdier te laten cremeren. Niet zomaar weg ermee, maar een blijvend aandenken. Een mooie foto met daarnaast de urne. Niet-dierenliefhebbers hoeven dat niet te begrijpen. Wie een dier heeft en er oprecht van houdt, die snapt het wel.

Bij Duponzoo vertellen mensen wel vaker het verhaal van hun dier. Hond, kat, vogels, reptielen... je huisdier ziet je graag. Intens graag. Ook daarom zetten we steeds meer in op die allerlaatste momenten. Omdat mensen er nood aan hebben. Een fotokader en urne voor de as van je dier, als het je helpt bij het rouwen en verwerken, dan moet je het doen. En wij zien het als onze taak om jou daarin te ondersteunen waar we kunnen.

We zijn fan van jouw dier!